Tips to reduce Stress

கோபமோ அழுகையோ வந்துவிட்டால், 'என்னைக் கொஞ்ச நேரம் தனியா இருக்கவிடுங்க... ப்ளீஸ்’ என்று சிலர் சொல்லுவார்கள், கேட்டிருக்கிறீர்களா?
அது எப்படி? எவரும் இல்லாமல், தனிமையில் இருந்துவிட்டால், கோபம் எப்படிக் குறையும்? அழுகையை யார் கட்டுப்படுத்தி, ஆறுதல் வார்த்தை சொல்வார்கள்? - என யோசிக்கிறீர்கள்தானே?
உண்மையில், கோபத்தின்போதும் சரி... அழுகையின்போதும் சரி... அருகில் எவரேனும் நண்பர்களோ உறவினர்களோ இருந்துவிட்டால், அந்தக் கோபமும் அழுகையும் அவ்வளவு சீக்கிரத்தில் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பாது. எதிரில் இருப்பவரிடம் பேசப்பேச, கோபம் இரட்டிப்பாகிக் கொண்டே இருக்கும். அழுது கொண்டே புலம்பும் வேளையில், எதிரில் இருப்பவரின் சமாதானமும் ஆறுதலும் இன்னுமான கழிவிரக்கத்தைக் கொடுக்க... அழுகையில் இருந்து விடுபடுவது என்பது அத்தனை எளிது அல்ல!

மாறாக, தனிமையில் இருந்துவிட்டால், அந்தக் கோபமும் அழுகையும் சிறிது நேரம் வரை இருக்கும். பிறகு, கோபத்துக்குக் காரணம் என்ன, அந்தக் கோபத்தால் இனி என்ன ஆகப்போகிறது, கோபத்தால் படபடப்பு அதிகமாகிப் போனதைத் தவிர, வேறு என்ன நல்லது நடந்துவிட்டது என, எதிராளி மேல் இருந்த கோபத்தை ஆராய ஆராய, நம் மீதும் இருக்கிற தவறு என்ன என்பது குறித்தெல்லாம் சட்டென்று தெரிந்து கொள்ள நேரிடும். 'அடச்சே... தப்பு நம்மபேர்லயும் இருக்கு. அவரை சள்ளுபுள்ளுன்னு தாறுமாறாப் பேசிட்டோமே’ என்று பிறகு வருந்துவோம். அப்படி பிற்பாடு வருந்துவதால் எந்தப் பயனுமில்லை. இதுபோன்ற முட்டல் பேச்சுக்களால், உறவோ நட்போ முறிந்துவிடவும் வாய்ப்பு உண்டு!

அதேபோல்தான் அழுகையும்! ஒரு துயரத்தின் வெளிப்பாடாக இருக்கிற அழுகையானது, நமக்குச் சுகத்தையும் நிம்மதியையும் தந்துவிட்டால், அதன் பிறகு எதற்கெடுத்தாலும் பொசுக்கென்று அழுதுவிடுவோம். அப்படி அழுதே ஆறுதல்பட்டுக் கொள்வோம். குறிப்பாக, அழும்போது ஆறுதல்படுத்தி, தலை தடவி, முதுகு வருடிவிட்டு, எவரேனும் ஆற்றுப்படுத்துவதற்கு இருந்துவிட்டால்... அழுகையானது பீரிட்டு வரும். எவராலும் கட்டுப்படுத்தவே முடியாத பேரழுகையாகிப் போகும்.

ஆனால் தனிமையில் அழும்போது, 'என்னடா இது? இதுக்குப் போய் யாராவது அழுவாங்களா? ஏன் அழணும்? எதுக்கு அழணும்? அழறதுனால, ஒண்ணும் நடக்கப் போறதில்லை. அழுது அழுது, கண்ணு சிவந்து, கன்னம் வீங்கிப் போறதுதான் மிச்சமா இருக்கப் போகுது!’ என்று தனிமையில் அமர்ந்திருக்கிற ஐந்தாவது நிமிடமே தெரிய ஆரம்பித்துவிடும். மனமானது, கலங்கிய நிலையில் இருந்து மாறி, தெளிந்த நிலைக்கு மெள்ள மெள்ள வந்துவிடும்.

எதிராளி முன்னே தன்னைக் குற்றவாளியாகப் பார்க்கிற மனோபாவம் எவருக்கும் இருக்காது. ஆனால், தனிமையில் தன்னுடைய பலத்தையும் பலவீனத்தையும் மிக எளிதாகத் தெரிந்து உணர்ந்து கொள்ளலாம். நம் பலத்தையும் பலவீனத்தையும் தெரிந்து கொண்டுவிட்டால், அங்கே பிறரின் மீது கோபப்படவும் தேவையில்லை; தன்னை நினைத்து அழுவதும் அவசியம் அற்றது.
இப்படியானதொரு தனிமையும் ஓய்வும் நம் உடலுக்குக் கிடைக்கிறபோது, அந்த உடலானது எவ்வளவு தெளிவாகவும் திடமாகவும் உருமாறும் என்பதைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள்.
ஒருநாளில் எட்டு மணி நேரம் என்பது அலுவலகத்தில் பணிபுரிகிற நேரம். ஆனால், நம் உடலானது சுமார் பதினாறு மணி நேரங்கள் வரைக்கும் ஒருநாளில் உழைக்கிறது. காலையில் எழுந்து, பக்கெட் பக்கெட்டாக தண்ணீர் பிடித்து, இரண்டாவது மாடியில் இருக்கிற... மூன்றாவது மாடியில் இருக்கிற வீட்டுக்கு கொண்டு செல்வதில் இருந்தே நம் அன்றாடப் பணி துவங்கிவிடுகிறது.
பிறகு, வீட்டில் இருந்து பேருந்து நிலையத்துக்கு அல்லது ரயில் நிலையத்துக்கு நடந்து செல்கிறோம். பேருந்தில் ஏறினால், அமர்வதற்கு இடம் கிடைப்பதை விடுங்கள்; ஓரிடத்தில் நிற்பதற்கேனும் கொஞ்சம் இடம் கிடைக்கிறதா என்று பாருங்கள். அத்தனை நெரிசல்... அவ்வளவு தள்ளுமுள்ளு. மேல்கம்பியைப் பிடித்துக்கொண்டு, கால் கடுக்க நின்று, தோளில் தொங்கவிட்டிருக்கிற சாப்பாட்டுப் பையையும் பத்திரப்படுத்தி, பிறகு நெளிந்து, சுருங்கி, வளைந்து, கசங்கியபடி வாகனத்தில் இருந்து இறங்கி, அலுவலகத்துக்கு நடந்து வந்து, அங்கே படியேறி, அதிகாரியின் இடத்தும் இருக்கைக்குமாக அலைந்து, ஓடியாடி வேலை பார்க்க வேண்டும்.

மாலை வேலை முடிந்ததும் மீண்டும் அதே வாகனம்; அதே நெரிசல்; அதே தள்ளுமுள்ளு. ஆக மொத்தம், ஒருநாளில் பதினாறு மணி நேரம் வரை... நம் உடலானது மிகக் கடுமையாக உழைக்கிறது. அந்த உழைப்பின் அயர்ச்சி, உடலில் பல தருணங்களில் வெளிப்படும். ஒருமுறை கால்களில் வலி பின்னியெடுக்கும். இன்னொரு முறை முதுகுத்தண்டில் வலி விண்ணென்றிருக்கும். அடுத்த முறை பார்த்தால் தோள்பட்டையிலும் இன்னொரு நாளில் இடுப்பிலும் வலி இறங்கி, கண்ணில் நீர் வரவைக்கும்.

ஆக, உடலுக்கு ஓய்வு மிக மிக அவசியம். 'இந்த உடம்புக்கும் எனக்கும் எந்தச் சம்பந்தமும் இல்லை’ என்று உடல் மொத்தத்தையும் ரிலாக்ஸ் படுத்துவது என்பது அவசியமான ஒன்று! அதுதான் மனவளக்கலையின் மிக முக்கியமான பயிற்சியாகத் திகழ்கிறது. மனவளக் கலையில்... உடல் தளர்த்துகிற பயிற்சியை எவர் ஒருவர் சரியாகச் செய்கிறாரோ... அவருக்கு வண்டியை சர்வீஸ் செய்த பிறகு கிடைக்கிற புத்துணர்ச்சி போல, பளபளப்பு மாதிரி, உடலும் மினுமினுப்பு ஏறிய நிலையில் இருக்கும் என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளுங்கள்.

முகத்தை மேல் நோக்கி வைத்துக்கொண்டு, ஒரு விரிப்பின் மீது, உடல் மொத்தத்தையும் தளர்த்திய நிலையில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள். இதுதான் உடல் தளர்த்துகிற, உடலுக்கு ஓய்வு கொடுக்கிற பயிற்சியின் முதல்நிலை.

இந்தப் பயிற்சியை இதுவரை செய்ததே இல்லை என்றிருப்பவர்கள், முதலில் ஒரு விரிப்பில் மல்லாக்கப் படுத்துக்கொண்டு, முகத்தை மேல் நோக்கியபடி வைத்துக்கொண்டு, கை -கால்களை நீட்டி, கழுத்தை நேராக்கி, அதேநேரம் உடல் முழுவதையும் தளர்த்தியபடி ஒரு இரண்டு நிமிடம்... இரண்டே நிமிடம்.... உடலுக்கு ஓய்வு தந்து பாருங்களேன்!

அந்த இரண்டு நிமிடத்துக்குப் பிறகு உடலில் சட்டென்று ஒரு புத்துணர்ச்சி பரவியிருப்பதை உணருவீர்கள்; உணர்ந்து சிலிர்ப்பீர்கள்!

இந்த இரண்டு நிமிட ஓய்வை உடலுக்குக் கொடுத்த பிறகு அந்த உடலானது இந்த ஓய்வுக்காக, ஓய்வின் சுகத்துக்காக, அதன் மூலம் கிடைக்கிற புத்துணர்ச்சிக்காக ஏங்கத் துவங்கிவிடும். குழந்தைகளின் ஏக்கங்களையும் ஆசைகளையும் புரிந்து கொண்டு செயல்படுத்தி மகிழ்விக்கிற பெற்றோரைப் போல், நாமும் நம் உடலின் ஏக்கத்தையும் விருப்பத்தையும் புரிந்து, அறிந்து, உணர்ந்து, செயல்படுத்துவதில்தான் வெற்றி அடங்கியிருக்கிறது. அந்த வெற்றியின் பெயர்... ஆரோக்கியம்!